نمی دانم چه می خواهم خدایا

به دنبال چه میگردم شب و روز

چه  می جوید  نگاه  خسته  من             

چرا افسرده است این قلب پرسوز

ز جمع  آشنایان  می گریزم             

 به  کنجی می خزم آرام و خاموش

نگاهم غوطه وردر تیرگی ها            

به بیمار دل خود می دهم گوش

گریزانم از این مردم که با من         

به ظاهر همدم و یکرنگ هستند

ولی در باطن از فرط حقارت 

به  دامانم دو صد  پیرایه بستند

از این مردم که تا شعرم شنیدند         

 به رویم چون گلی خوشبو شکفتند

ولی آن دم که در خلوت نشستند          

مرا  دیوانه ای  بد  نام   گفتند

دل     من    ای   دل   دیوانه من        

که می سوزی از این بیگانگی ها

 مکن  دیگر  ز  دست  غیر فریاد       

 خدا را بس کن این دیوانگی ها

فروغ فرخ زاد

                                              صادق